Een historische uitspraak van de conservatieve meerderheid van het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft Donald Trump meer gegeven dan hij had gevraagd. Deze week verwierp het hof een uitspraak van een lager gerechtshof over de ‘immuniteit’ van een president voor handelingen binnen zijn constitutionele takenpakket. Met een meerderheid van 6 tegen 3 rechters werd de president brede immuniteit toegekend voor strafbare feiten tijdens officiële taken. Dit is een klap voor de federale rechtstaat, gebaseerd op principes van aansprakelijkheid en gelimiteerde autoriteit.
Presidentiële Immuniteit
Immuniteit is essentieel voor het functioneren van overheidsposten. Als een president aansprakelijk is voor elke wetsovertreding tijdens het uitvoeren van zijn taken, zou dit beslissingen vertragen en blokkeren. Obama kon bijvoorbeeld niet vervolgd worden voor het uitschakelen van Osama Bin Laden via ‘Seal Team Six’, een moeilijke maar noodzakelijke beslissing. Immuniteit geldt echter niet voor persoonlijke daden van de president, en hier ontstaat het probleem dat de conservatieven van het Hooggerechtshof hebben gecreëerd.
Het hof oordeelde dat niet alleen handelingen binnen de constitutionele sfeer immuniteit genieten, maar ook handelingen in de buitengrenzen van die sfeer, mits ze via officiële kanalen gebeuren. Dit betekent dat zolang de president crimineel handelt via officiële paden, hij immuniteit geniet. De test of immuniteit geldt is ook niet meer of het vervolgen van de misdaad een groter publiek belang dient dan de president zijn werk laten doen. De vraag is nu of het vervolgen van het straffeit aantoonbaar de president niet in de weg zal zitten van de uitvoering van zijn taken. Ook kan het motief van de president niet meegenomen worden in de overweging of een daad officieel is of niet. Dit gaat verder dan waar Trump’s advocaten om vroegen, namelijk dat de president eerst succesvol uit zijn positie gezet moet worden via ‘impeachment’ voordat een strafrechtelijk proces kan volgen.
Implicaties van de Rechtsregel
Wat betekent dit voor Trump en het presidentiële ambt in het algemeen? Het schrikbeeld van een president die de middelen van de uitvoerende macht gebruikt om politieke opponenten uit de weg te ruimen, is niet vergezocht. Stel je voor dat Biden tegen CIA-hoofd Joseph Burns zou zeggen Trump te laten omleggen. Dit zou presumptieve immuniteit genieten omdat het een officiële daad van de president is. Zelfs als het bevel tot moord geen immuniteit geniet, kan geen handeling binnen het presidentiële ambt als bewijs voor het onderliggende strafbare feit worden gebruikt. Of het echt zo extreem kan uitlopen, is nog maar de vraag, maar de huidige ‘aanname van immuniteit’ laat ruimte voor dergelijke scenario’s.
Watergate Gedachte-Experiment
Presidentiële immuniteit komt niet rechtstreeks uit de grondwet, maar uit de zaak ‘Nixon v. Fitzgerald’, waarin de president civielrechtelijke immuniteit geniet voor ambtshandelingen. Kijken naar eerdere en lopende rechtszaken zien we de voordelen van de nieuwe uitspraak voor Trump. Zolang een president maar officieel handelt, kan er een beroep gedaan worden op immuniteit. Zoals de uitspraak nu staat, zou je kunnen beargumenteren dat Nixon niets verkeerd had gedaan in het Watergate-schandaal als hij maar aan zijn ambt gelieerde mensen had ingezet.
Trump’s Lopende Rechtszaken
Wat Trump’s huidige rechtszaken betreft, is het twijfelachtig of er nog iets van komt mocht de uitspraak van het Hooggerechtshof overeind blijven staan. Bepaalde handelingen van Trump rondom de Capitoolbestorming kunnen niet meer vervolgd worden vanwege de brede immuniteit. Verklaringen bij het januari 6 comité van het Huis van Afgevaardigden tonen aan dat Trump druk uitoefende op het Departement van Justitie om de 2020 verkiezingen niet te erkennen. Deze gesprekken kunnen nu niet meer tegen Trump worden gebruikt.
Met een breed gehanteerde vorm van immuniteit is het onzeker of de ‘fake elector scheme’ van Trump nog vervolgd kan worden. Bij deze list probeerde Trump een valse groep kiesmannen een lijst met neptoezeggingen te laten certificeren. Ook dit alles zou immuniteit genieten, waardoor de zaak tegen Trump inzake de Capitoolbestorming uiteenvalt.
Ook zaken waar al uitspraken over gedaan zijn, zoals de New York-zaak tegen Trump, zijn potentieel niet veilig en kunnen op den duur worden teruggedraaid. Hoe de scheiding tussen persoonlijk en presidentieel ingevuld gaat worden in toekomstige toepassingen van de jurisprudentie, is nog de vraag, maar vooralsnog heeft deze uitspraak een grote klap gegeven aan de integriteit van het presidentiële ambt.
De Verenigde Staten zijn gebouwd op het idee dat wetten het land regeren, niet personen. Trump heeft tijdens zijn presidentschap geprobeerd dit te veranderen door rechters te nomineren die in hun interpretatie van de grondwet weinig aansprakelijkheid aan de president toekennen. Het is geen verrassing dat Trump op zijn eigen medianetwerk ‘Truth Social’ deze uitspraak een grote overwinning noemde. Hij is een stap dichterbij om vrijgepleit te worden van zijn verschillende rechtszaken en om, mocht hij de verkiezingen winnen, een presidentschap te claimen dat unitair is in plaats van gescheiden en waar hij niet gecontroleerd kan worden door de wetgevende en rechtsprekende macht.
Jesse Jacobs
Het leven in een razendsnel veranderende wereld, waarin klimaat verantwoordelijkheid steeds meer centraal komt te staan, brengt de nodige veranderingen met zich mee. Waarin het keer op keer duidelijk wordt gemaakt wat de impact van de vlees- en vee-industrie op het klimaat heeft. Niet te min de impact die dit heeft op de miljarden onschuldige dieren die door de vleesmolen worden geworven.
De impact van de vleesproductie op ons milieu is ontzettend. De bezette landbouwgrond om veevoer te verbouwen, de uitstoot van broeikasgassen die de klimaatverandering versnelt en de vervuiling van ons water als gevolg van de veeteelt zijn ernstige zorgen. Als we onze planeet willen beschermen voor toekomstige generaties, moeten we de consumptie van dierlijke producten stoppen. De ecologische voetafdruk van vegetarische voeding is aanzienlijk kleiner, en dit is een kans die we niet mogen laten liggen.
Het is wel bekend dat de impact van de vleesproductie op het milieu immens is, het draagt 14.5% (wereldwijd) van de broeikasgasemissies bij en verbruikt veel water. Om een kilo rundvlees te produceren komt al snel 15.000 liter kijken, gebonden met de uitstoot van chemicaliën en mest kan dit leiden tot watervervuiling. Intensieve landbouwpraktijken, waaronder ook de veeteelt, dragen aanzienlijk bij aan het dramatisch verlies van biodiversiteitsverlies en habitatvernietiging. Het blijven eten van vlees is niet langer verklaarbaar met onze kennis en bewustwording van de gevolgen die dit heeft op het milieu. Het is onbegrijpelijk dat in een tijdperk waarin de gevolgen van klimaatverandering steeds maar duidelijker worden, mensen zich blijven vasthouden aan hun dieet dat bijdraagt aan deze problemen, die wij allen nu meemaken. De keuze voor vegetarische of plantaardige voeding is niet alleen gezonder voor onze planeet, maar ook voor de individuele gezondheid. Het wordt eens tijd dat we deze discussie eens serieus gaan nemen en onze eetgewoonten veranderen en een begin maken aan het te verminderen van de impact die ons dieet heeft op het klimaat.
Iedere maand, week en dag wordt het onnodig lijden van miljarden dieren voortgezet, door de meedogenloze vleesindustrie. Waarbij dieren als puur een product middel worden gezien en ze op een brute wijze aan hun einde komen. Iets wat niet met pen valt te beschrijven, de omstandigheden in deze hallen zijn dier-, en voor de consument, mensonterend. Ze worden in te kleine ruimtes gepropt die meer weg hebben van supermarkt vakken dan iets dat voor het leven van een dier geschikt is. De wreedheid die zich in deze productiehallen laat afspelen, is van ongekende omvang. Het is voor mij onbegrijpelijk dat deze wreedheid kan worden geweerd terwijl mensen van een maaltijd genieten is in mijn mening onbegrijpelijk.
Dit is hét moment om te handelen, om onze gewoonten en opvattingen te herzien en om samen te werken aan een wereld waarin het eten van dieren een verouderd idee is. Het is een wereld waarin we kunnen zorgen voor dieren, onze planeet en onszelf, zonder concessies te doen aan smaak of voedingswaarde. Laten we deze verandering aangaan en de weg effenen voor een vegetarische toekomst. Samen kunnen we een wereld creëren waarin het eten van dieren wordt vervangen door een ethischer en duurzamer alternatief, dat recht doet aan onze waarden en ons streven naar een betere toekomst voor alle levende wezens.
Vlees is een bron van voedingsstoffen, zoals ijzer, vitamines, hoogwaardige eiwitten en heeft het een grote rol gespeeld als voeding voor de mensheid gedurende duizend jaar. Ook het voortzetten van de vleesindustrie wordt als essentieel gezien om de voedingsbehoeften van de wereldbevolking te bevorderen, daarbij met name diverse gebieden waar vlees een belangrijke voedingsbron is. Een ander populair arrangement is dat de vleesindustrie werkgelegenheid biedt voor veel mensen over de hele wereld en dat het zorgt voor economische groei in deze gebieden.
Ondanks dat vlees verscheidene voedingsstoffen bevat, zijn er verschillende alternatieven die een vergelijkbare voedingswaarde kunnen bieden, zonder de nadelige milieu-impact met zich mee te brengen. Plantaardige eiwitbronnen zoals, noten en linzen bevatten veel eiwitten en weinig verzadigd vet. Het stoppen van de vleesconsumptie en het doorzetten van diervriendelijke en bovendien duurzame landbouwpraktijken zal een druk op het milieu verminderen. Het vlees vervangen zal geen lastige klus worden, op dit moment bestaan er genoeg alternatieven om aan iedereen tegemoet te komen en worden er nieuwe technologieën uitgevonden zoals kweekvlees. Met een stijgende vraag naar een beter alternatief, zal deze industrie ook groeien en zo het verloren werk opvangen, van gigantisch banenverlies hoeft er geen sprake te zijn. Deze keuzes zullen een diervriendelijker, gezonder en duurzamer alternatief voor vlees bieden, het is naar mijn mening mogelijk om te stoppen met het eten van vlees en verder te gaan met betere alternatieven.
Het blijft voor mij hoogst opmerkelijk dat in onze moderne tijd, waarin we streven naar hygiëne, gezondheid en technologische vooruitgang, het toch zeer ironisch is dat we geregeld dezelfde eetgewoonten hanteren als de mensen van de middeleeuwen. Niet in de tafelmanieren, maar waar het vandaan komt en hoe het wordt geproduceerd. Het blijft voor mij onbegrijpelijk dat deze praktijken, die zoveel impact hebben op het klimaat en het onafgebroken dierenleed, zo gemakkelijk worden goed gepraat aan de etenstafel. Het is hoog tijd dat we een doorslaggevende keuze maken en vleesproducten totaal van tafel halen.
Stephan van der Linden
Even een korte duiding op het eerste debat van de Republiekeinse primaries in de Verenigde Staten. Alhoewel Donald Trump om tactisch begrijpelijke redenen besloot zich afzijdig te houden, domineerde hij op twee manieren de “inhoud” van het debat. Niet alleen werd elke kandidaat gevraagd of men de voormalig president zou steunen, ook konden we zien hoe een tweede generatie Trumpist eruit ziet, in de persoon van Vivek Ramaswami. Hieronder een korte schets van de meest geslaagde optredens van dit debat.
Wie zich anno 2016/17 nog afvroeg wat voor type politici de Trump-beweging zou voortbrengen, hoeft niet verder te kijken dan Ramaswami. Zoals Chris Christie terecht opmerkte is de man niks als een chat GPT-bot die puur wordt geleid door het script ‘Donald Trump’s greatest hits’. In de eerste helft deed hij het goed door zich te onderscheiden van de andere kandidaten, alhoewel hij dit vooral deed door een nog grotere clown neer te zetten dan de concurrentie. Los van de feitelijke juistheid van zijn extreme standpunten rondom isolationisme en samenzweringen rond het bevooroordeelde rechtssysteem, slaagde hij er in elk geval in om zichzelf op de kaart te zetten. In de tweede helft van het debat was hij echter vooral de boksbal van Christie, Haley en Pence. Al met al heeft deze vreemde vogel zichzelf in ieder geval in de schijnwerpers gezet. En dat is dezer dagen al de helft van de strijd.
Ron DeSantis liet maar weer eens blijken dat de Biden-strategie in 2020, menselijk contact vermijden, hem ook wel past. Elke keer opnieuw als die man mediaal zijn mond roert of een scherpe comeback tracht te maken realiseer ik me weer dat deze kandidaat nooit president kan worden. President Calvin Coolidge, die een heel diner met belangrijke gezanten bijwoonde zonder meer dan twee woorden te zeggen had betere sociale vaardigheden dan deze DeSantis. Hij heeft uiteraard de wind mee vanwege zijn – in de ogen van de ‘MAGA crowd’ – succes in Florida, maar als het op armpje drukken tussen hem en Trump aankomt, laat laatstgenoemde bar weinig van hem over.
Chris Christie, Soprano-lookalike pur sang, en voormalig gouverneur van New Jersey, liet zich weer van zijn beste kant zien. Ondanks dat hij uitgeloeid werd door een groot gedeelte van het publiek, bleef hij onbewogen in zijn kritiek op Trump’s gedrag als president en viel hij Trump’s proxy Vivek stevig aan. Christie was ook in 2016 al een kamikazekandidaat met één strategie: “mijn campagne mag dan kansloos zijn, maar ik neem in elk geval één van jullie met me mee”. In 2016 was zijn slachtoffer Marco Rubio, misschien dat het dit keer Ramaswami of DeSantis wordt. Maar wat betreft zijn kansen moeten we sceptisch blijven, zeker omdat hij zich profileert als criticus van Donald Trump, en die laatste heeft nog altijd de partij stevig in zijn greep.
Een andere dynamische kandidaat was Nikki Haley, die vooral buitenlands beleid als haar meest profilerende kwaliteit koos. Naast gouverneur van South-Carolina was ze natuurlijk ook de vertegenwoordiger van de VS bij de Verenigde Naties. De ‘verschroeide aarde herstructureringen’ van buitenlandse zaken uit het Trump/Ramaswami kamp vallen slecht bij zulke foreign policy veteranen. Al helemaal wanneer het gepaard gaat met suggesties voor het terugdringen van steun voor Israel, wat zowel bij democraten als republikeinen een heikel puntje blijft. Het was dan ook niet raar dat Haley zich vooral richt op het rücksichtloos terugdringen van Amerikaanse militaire invloed in het buitenland zoals de isolationisten dat voorstaan. Het Trumpiaans isolationisme is enorm gestegen in populariteit over de afgelopen jaren, dus als we nog wat hoop willen houden voor conflicten zoals die in Oekraïne moeten we hopen dat stemmen zoals die van Haley de strijd winnen.
Dit soort debatten aan het begin van de primaries zijn doorgaans inhoudelijk niet zo interessant, al was het maar omdat alle kandidaten allemaal hun zegje mogen doen. Dat was ook nu het geval. Toch gaf dit debat een goed beeld van de huidige verdelingen in de grand old party. Vooral stuitend, maar niet verbazend, is de enorme voorzichtigheid waarmee de kandidaten olifant in de kamer Trump behandelen. Het laat zien dat de republikeinen de consequenties zullen moeten aanvaarden van het pact dat ze met de duivel gesloten hebben in 2016. Wat dat betreft kan ik weinig sympathie opbrengen voor de conservatieven van Amerika.
Jesse Jacobs
Hoofdredacteur DeJongeLiberaal 2023
Laat ik er niet omheen draaien. Ik heb er even serieus over getwijfeld, om mij kandidaat te stellen voor het leiderschap van de VVD. En om legitieme redenen dunkt mij.
Het is immers geen kattenpis om stelselmatig en op ronduit laakbare wijze gepasseerd te worden voor zo ongeveer elke relevante bestuurlijke functie die zich in dit land aandient. Mag die overgewaardeerde Omtzigt wel lopen miauwen dat hij zo sneu is, maar mijn ‘functie elders’ is al veel langer bestuurlijke usance binnen het politieke kartel dat ons land al zo lang in gijzeling houdt. En dit verzin ik niet waarde lezer. Dit is een onweerlegbaar feit! Hoe kan het anders bestaan dat iemand van mijn statuur, eruditie, bindend vermogen en bestuurlijk ponteneur, gedurende afgelopen anderhalf (!) decennium niet één maal werd gepolst om het door Rutte c.s. zo bezoedelde neoliberalisme het eerherstel te geven dat het verdient?
En denk nu niet dat men geen weet had van mijn professioneel bestaan en onvolprezen leidersprofiel. Daarvoor begaf ik mij te vaak en te pregnant in het publieke oog. Zo heb ik in De Jonge Liberaal – om onnavolgbare redenen een van de huisorganen van het liberale smaldeel – regelmatig en zonder meel in de mond mijn verfrissende visie gegeven op ‘s lands politieke reilen en zeilen. Altijd eerlijk, altijd genuanceerd en altijd ter zake doende. Maar ook binnen uw gelederen jonge liberalen, is de jaloerse angst voor mijn politieke omnipotentie volop voelbaar. Zo presteerde de bleke bitterbal die zich uw hoofdredacteur noemt het om mijn kandidatuur ‘weinig kansrijk’ te noemen, de snakker. En dat deed hij dan ook nog middels een laffe app, aan de rand van een zwembad, vanuit een vakantieoord ergens in Griekenland, niet ver van het buitenverblijf der Oranjes naar verluidt. Nou pleeg ik niet te wijken voor zwakzinnige zever van de eerste de beste bierbuik met aantoonbare hersenverweking, ongetwijfeld ook nog eens gehuld in slecht zittende lubberzwembroek met dubieus vrolijke opdruk. Integendeel, ik heb voor hetere vuren gestaan.
Maar laten wij uw tijd, en bovenal de mijne, niet verdoen aan gemakzuchtig gezwets van onbenullige souvlaki schrokkende charlatans, die door een volstrekt gebrek aan gewicht naar de redactionele oppervlakte van dit blaadje kwamen dobberen. Dat leidt slechts tot maagzuur en winderigheid. Terug naar des poedels kern. Wat de VVD, de Nederlanders, de Nederlanden en de Westerse wereld nu meer dan ooit nodig hebben is een innemend en inspirerend leider die een veelkleurige coalitie op de rails houdt, de Europese driftkikkers in de kruiwagen, de expansionistische dictators koest en de hoogbejaarde Amerikaanse presidenten bij de les. Daar, geachte lezer, is het zoeken naar.
Aangezien u mij kent als een evenwichtig en intelligent persoon, die nimmer over één nacht ijs zal gaan en die een gezonde afkeer koestert jegens narcistische borstklopperij, heb ik mij diepgaand de vraag gesteld of zich vanuit genoemd profiel betere kandidaten aandienen dan schrijver dezes. Ik moest deze vraag, ook na veelvuldig heroverwegen, echter in volle objectiviteit ontkennend beantwoorden. Daar helpt geen lief moedertje aan. Vandaar dat ik mij hierbij in vol altruïsme formeel bereid verklaar om de vluchtend premier, die dit ooit roemruchte polderland liet wegglijden tot de drassige paddenpoel, hedenochtend parlementair nog zo eloquent geschetst door geachte afgevaardigde Baudet, per direct op te volgen. Waarvan akte!
Alea lacta. De teerling is geworpen. Laat het verkiezingscircus een aanvang nemen. Liberalen van Nederland, recht de rug, vreest niet, hef het hoofd en weest gerust: Mr. Drs. Rupert van Riel kent zijn verantwoordelijkheid en is bereid de liberale kieslijst met onverdunde geestdrift en elan aan te voeren.
Mr. Drs. Rupert van Riel,
Liberaal in ruste
Opnieuw verkeert de voormalig Amerikaanse president zich in een lastig juridisch parket. Waar het de vorige keer draaide om de zogeheten ‘’Mar-a-lago raid’’, waar Trump weigerde om geclassificeerde documenten over te dragen, draait het nu om een ouder en bekender verhaal; Stormy Daniels. Trump zijn ‘arraignment’ is inmiddels geweest, wat betekent dat de aanklachten zijn voorgelezen en een jury heeft daarvoor al beoordeeld heeft dat de zaak waardig is om vervolgd te worden. Een gedeelte van het onderzoek is dus ook al gedaan. Wat zijn de aanklachten precies? Kunnen we verwachten dat dit dan eindelijk een einde gaat maken aan de chaotische politieke carrière van Donald Trump, of is dit het zoveelste schandaal waarvan we weten dat zijn achterban er toch niks om gaat geven? De aanklacht, zoals hij nu staat, komt met een ambitieuze bewijslast aan de kant van de openbare aanklager en een rechtszaak die nergens naartoe gaat dient er alleen maar toe om Trump aanhangers te bevestigen in hun ideeën over de Amerikaanse bananenrepubliek. Om de kansen van de aanklager in te schatten, gaan we kijken naar de aanklachten zelf en wat voor bewijs nodig zou zijn voor een succesvolle veroordeling.
Donald Trump is inmiddels terug in Miami, wat betekent dat in bewaring gebracht worden niet noodzakelijk was voor de rechtbank van New York. Hij pleit zijn onschuld en claimed dat de 34 aanklachten deel uit maken van een heksenjacht. Van deze verzameling aan aanklachten, gaat de belangrijkste over het zwijggeld dat hij betaald heeft aan pornoster Stormy Daniels. Voormalig advocaat van Trump, Michael Cohen heeft al toegegeven in de rechtbank dat hij namens Trump deze betaling heeft gedaan. Naast dat dit problematisch is met betrekking tot de regels van de Federal Election Comitee, aangezien Trump hiermee een verhaal afkoopt om zijn campagne te beschermen, maar het afbetalen van het Stormy Daniels verhaal was ook onjuist opgegeven als een juridische uitgave. Dit betekent dat de verkiezingswet overtreden is in combinatie met een intentionele boekhoudingsfout.
Beide wetsoverschrijdingen zijn op zichzelf niet bijzonder zwaarwegend, de boekhoudingsfout is bijvoorbeeld een vorm van fraude van het laagste niveau en inmiddels ook al verjaart vanwege de statue of limitations. Het probleem begint wanner de ene overtreding gekoppeld kan worden aan de andere als een conspiracy, dit betekent dat het verkeerd opgeven van de uitgave gebruikt is met oogmerk op het overtreden van de verkiezingswet. Wat op zichzelf klasse A overtredingen waren, de laagste categorie in het Amerikaanse wetssysteem, kan een klasse E misdrijf worden als de aanklagers kunnen bewijzen dat het verkeerd opgeven van de uitgave bedoeld om een tweede misdaad te faciliteren, namelijk de overtreding van de verkiezingswet. Oftewel, we zouden een sprong maken van een relatief zwaarwegende overtreding naar een relatief licht misdrijf.
De openbare aanklagers van de staat New York hebben zich met deze specifieke aanklacht een lastige bewijslast op de hals gehaald. Het gaat in de formele zin eigenlijk al de mist in, geelt op het feit dat de aanklacht een federale misdaad is, aangezien alleen de federale rechter over het opgeven van uitgaves en campagne financiën gaat. Hierdoor kan het aanklagerskantoor in New York erop rekenen dat hun jurisdictie in twijfel getrokken worden.
Naast de materiële en formele feiten van de zaak, is er ook het meer sociale probleem van de schijn die deze zaak oplevert. De gemiddelde Trump aanhanger gelooft al dat de Verenigde Staten een bananenrepubliek is, die schijn wordt nog meer gevoed door de enorme vertraging die achter deze rechtszaak heeft gezeten. De feiten rondom Trump zijn betalingen en het verkeerd opgeven daarvan, zijn al een aantal jaren bekend, waardoor er een beeld gevormd zou kunnen worden van dat dit achtergehouden is om Trump zijn kandidaatstelling tegen te houden. Dat het een beetje vreemd is dat dit dan niet voor de 2020 verkiezingen naar voren gehaald is, dat zal de gemiddelde Trump NFT card carrying republikein worst wezen. In andere woorden, wat de publieke opinie betreft, staan de aanklagers in een vervaarlijke positie.
Terwijl ik dit schrijf is de beste man inmiddels ook veroordeeld, in een civiele rechtszaak, voor aanranding en smaad met betrekking tot schrijfster E. Jean Caroll. Natuurlijk is dit niet gerelateerd aan de eerder beschreven aanklacht, maar het blijkt maar weer dat als het om Donald Trump gaat, het vrijwel onmogelijk is om de actualiteit voor te blijven. Inmiddels hebben verscheidene grote namen binnen de GOP zich als tegenkandidaten opgesteld, gaan dergelijke aanklachten en convicties een belangrijke aanval op de oud-president vormen? We gaan het zien.
Jesse Jacobs
Hoofdredacteur DeJongeLiberaal 2022-23
Hij was al bekent in de cafés, fastfoodzaken en barretjes, maar het papieren servet lijkt nu ook langzaam in te burgeren in de betere restaurants. U zult misschien denken wat is het probleem? Het punt is dat deze lappen van samengeklonterd houtpulp maken meer kapot dan U lief is. Het mooie linnen servet dat plaats heeft moeten maken voor zijn papieren vriend is niet de enige achteruitgang van de tafelmanieren. Waar voorheen het bestek netjes en opgepoetst op tafel werd gepresenteerd is de huidige gang van zaken dat het bestek en het servet in een papieren visitiekaartjeshouder wordt gepropt. Ook de voorheen mooi wit en gladgestreken tafelkleden zijn nu vervangen door placemats of zijn in hun geheel verdwenen. Kortom al het moois van de gedekte dinertafel verandert langzaam in papier of is überhaupt niet meer terug te vinden.
Maar deze nieuwe eettafelaankleding is nog niks vergeleken met het hernieuwde gedrag van de mensen die aan deze tafels zitten. Of nog beter gezegd het gebrek aan fatsoenlijke tafelmanieren. Het lijk alsof met het verdwijnen van het tafellinnen de mensheid alle tafeletiquette en bijbehorende manieren zijn verleerd. Als ik vandaag de dag in een restaurant om mij heen kijk, lijkt het als we terug zijn gezakt naar onze oermens achtige eetgewoonten. Je ziet mensen met hun handen en voeten eten en hun bestek aflikken. Afschuwelijk zijn ook de handen en armen die onder de tafel horen te verblijven. Zij worden vervangen door ellenbogen en telefoons die zich over de tafel bewegen alsof het een speeltafel voor kleuters betreft. Tegenwoordig lijkt een avond uit eten meer op een dagje dierentuin dan fijn dineren.
Waarom gedragen mensen zich zo in een restaurant? Ik dacht altijd, dat net als, ik iedereen bij de opvoeding, je ouders of desnoods je au pair de etiquette en gedragsmanieren van een goede heer of dame werd bijgebracht. Tot dat mij laatst verteld werd dat deze basis van beschaving niet bijgebracht wordt in alle niveaus van onze samenleving. Er zijn blijkbaar families waarbij de eetgewoontes zijn beperkt tot een beestachtige norm. Waar eten met enkel één vork en prakken de norm is. Nou zou men kunnen stellen dat in een liberaal en vrij land het iedereen vrij staat om te eten, zoals hij of zij dat wil. Ook als dat dat er uit ziet alsof het voedertijd is bij de varkens. Maar u zou ook kunnen stellen dat vrijheid ophoudt, waar die van een ander begint. Als bijvoorbeeld bij deze gewoonten, de etenslust en tot in zekere zin, de wil om te leven van de mensen om hen heen wordt ontnomen.
Ik pleit er dan ook voor om deze ongemanierde mensen weer terug te sturen naar de snackbars en vreetschuren waar zij thuishoren. In de hoop dat de beschaving en misschien ooit het linnen servet weer terug keert naar de dinertafel.
Yaram van Silfhout
Gelukkig nieuwjaar beste liberalen, De Jonge Liberaal heeft ook dit jaar weer zin in het voortzetten van onze verslaggeving en het verdedigen van de liberale zaak. En wat is er nou een beter pleidooi voor de liberale democratie dan het constante falen van populistische bewegingen over de hele wereld. Kijkend naar het debacle in het Amerikaanse huis van afgevaardigden, kan ik alleen maar denken aan Fukuyama’s End of History, waar de modernistische filosoof uitlegt hoe het liberalisme de strijd van ideeën gewonnen heeft. Fukuyama heeft dan misschien iets te snel de overwinning van liberalisme verklaard, in de idealistische zin, maar in de wedstrijd van competentie laat liberalisme elke populistische beweging, links of rechts, ver achter zich. Wat zich nu afgespeeld heeft in de ene helft van het Amerikaanse congres is daar een duidelijk teken van.
Kevin McCarthy, nu eindelijk na vier dagen verkozen tot ‘speaker of the house’, heeft persoonlijk meegemaakt wat voor effect populisme heeft op de algemene competentie en professionaliteit van zijn collega ‘s. Zelfs de steun van de grote leider Donald Trump was niet genoeg om McCarthy te beschermen tegen de arrogantie en het gebrek aan fatsoen van zijn mede-republikeinen. Sterker nog, het werd op een gegeven moment zo schizofreen dat de tegenstanders van McCarthy, binnen de partij, Donald Trump zelf nomineerden als speaker of the house. Het was voor het eerst sinds honderd jaar dat een partij die de meerderheid had in het huis van afgevaardigden, meer dan één stemronde nodig had om hun kandidaat voor spreker verkozen te krijgen. Vijftien stemrondes waren nodig om Kevin McCarthy te verkiezen, niet omdat er een principieel verschil bestond op de Trump steunende kant van de Republikeinse afgevaardigden, maar enkel omdat figuren zoals Gaetz en Boebert betere posities in de commissies van het huis wouden. Deze onenigheid liep zo de spuigaten uit dat het bijna op handgemeen aankwam tussen McCarthy en Gaetz, een ‘bijna-confrontatie’ die niet onder deed voor de gemiddelde voetbalwedstrijd.
Los van hoe komisch de situatie geworden is, creëert de disfunctionaliteit van de Republikeinse kant van het huis van afgevaardigden ook bepaalde risico’s. Het huis van afgevaardigden heeft de taak om federale wetgeving te behandelen en om er over te stemmen, als een zogeheten ‘Bill’ door het huis komt, dan gaat het naar de senaat en vervolgens naar de president. Een zo’n belangrijke legislatieve actie is het verhogen van het schulden-plafond van de Amerikaanse schatkist. Dit jaar bereikt de ‘U.S. Treasury’ al de limiet van $31,4 triljoen, als deze bovengrens niet verhoogd wordt, dan kan dat het financiële armageddon van de Verenigde Staten betekenen. In de geschiedenis is het schulden-plafond wel vaker gebruikt voor politiek gekibbel over budget management, maar uiteindelijk is het altijd opgelost en werd het plafond verhoogt. Waar we nu echter mee zitten, is een Amerikaans huis waar de rechtervleugel verlamt lijkt, zowel qua ideologie als competentie, wat betekent dat we nu niet een eensgezind compromis uit die hoek mogen te verwachten. Het lijkt me sterk dat de democraten, die op het moment wat meer cohesie binnen de partij hebben, tegen het verhogen van het schuld-plafond zouden stemmen. Desalniettemin, baart het investeerders zorgen dat de toegenomen macht van de hardliners in de GOP, het lastiger zou kunnen maken om een compromis te bereiken.
Op het moment dat de ‘burn it all down’ types het overnemen, valt er niks meer te verwachten op het gebied van competentie of fatsoen. Zelfs de minst controversiële beslissingen worden ineens onzeker omdat alles een wapen is in de ogen van de populist. Als iemand die best een aantal van de republikeinse waarden deelt, zie ik het als een doodzonde dat de GOP zo gekaapt is door het opportunisme van rücksichtslose hardliners. Hét verkooppraatje van de Trump beweging was dat ze een ander type bestuurder zouden leveren dan de zogeheten carrière politici. Nu blijkt maar weer dat de niet-carrière politici net zozeer, als niet meer, gedreven worden door hebzucht en arrogantie als diegenen die ze als deel van het ‘moeras’ beschouwen. Misschien is het tijd om maar eens af te stappen van het hele anticarrière politici idee, zeker wanneer we juist mensen nodig hebben die hun taak als bestuurder serieus nemen.
Jesse Jacobs
Hoofdredacteur DeJongeLiberaal 2023
Met hulp van Hidde Smid
Het is een vraag die geleerden en wetenschappers al sinds het ontstaan van de mens bezighoudt. Vele academici hebben zich er het hoofd over gebroken, uiteindelijk bleken ontdekkingen als straling, elektriciteit, zwaartekracht en zelfs het universum makkelijker dan de correcte benaming van het stalen ros wat eenzaam de akkers cultiveert om de mens te voeden. Afhankelijk van demografische factoren verschilt het nogal of er tractor of trekker wordt gezegd. Zo zie je in het Randstedelijk gebied dat men nog niet de middelen heeft om van het bestaan van een stalen landbouw ros af te weten. In deze gebieden bijvoorbeeld identificeert men, wanneer gevraagd naar het favoriete aardappelras, het ras als ‘astkokend’ of ‘zachtkokend’. Niet wetende dat er wereldwijd 4000 aardappelrassen bestaan, in plaats van twee uit de fabriek. Tot slot is men in Friesland zo onverstaanbaar dat ik die ook maar even oversla in mijn zoektocht naar het antwoord op het grootste vraagstuk; trekker of tractor?
Laten we ons eerst maar eens even verdiepen in de betekenis van beide woorden.
Als je het woord tractor intypt op google krijg je van Wikipedia de volgende betekenis; ‘Een tractor of trekker is een voertuig dat oorspronkelijk werd ontwikkeld voor gebruik in de landbouw ter vervanging van het paard, maar dat tegenwoordig ook voor andere doeleinden wordt gebruikt.’ Tegenwoordig wordt het inderdaad ook gebruikt als middel om regeringen op andere gedachten te brengen. Maar onder het mom van één bron is geen bron zoeken we verder in het woordenboek. Daar vinden we de betekenis als; ‘Gemotoriseerd voertuig voor het trekken van landbouwmachines, wagens enzovoorts = trekker’. Het woord tractor is afkomstig uit de Engelse taal, specifiek de Britse variant. In het Britse Engels betekent het woord tractor ook onomstotelijk een landbouwvoertuig als zijnde tractor. De Amerikanen hebben net als de Nederlanders natuurlijk een laag ontwikkelde taal, en noemen daarom een tractor in het Amerikaans iets wat grote trailers voorttrekt. Dit is een gelijke betekenis, zoals de Nederlanders het woord trekker gebruiken. Een trekker was vroeger niet veel meer dan een vrachtwagen. Kort door de bocht genomen is het woord trekker iets dat grote zaken voorttrekt en is een tractor een specifiek landbouwvoertuig dat zowel gebruikt kan worden om graan te oogsten als om het kaf van de koren te scheiden in Den Haag. Dus de juiste benaming zou zijn tractor, maar is dat wel zo?
Als je het woord tractor googelt krijg je als eerste een plaatje van een John Deere te zien, een Amerikaans tractormerk. Dat geeft de indruk dat wij tractor interpreteren als de Amerikanen wat, zoals ik heb eerder heb uitgelegd, hetzelfde is als een trekker in het Nederlands. Een verzamelnaam voor grote dingen trekken… Zoals vaker zet de Nederlandse taal, Nederlanders weg als een volk wat in grotten woont en een onderontwikkelde taal spreekt. De enige oplossing is dus een afschaffing van de Nederlandse taal en een volledige integratie van de Brits Engelse taal in Nederland als lingua franca. Op die manier kunnen we de correcte benaming gebruiken, namelijk tractor. Tot de tractoren Den Haag hiervan hebben overtuigd raad ik je aan, om versprekingen te voorkomen, je te wenden tot de taal van een land die wel aanzien, smaak, cultuur en een ontwikkelde taal heeft; Italië. En zij gebruiken het woord; Trattore.
Tom Boer
De Jonge Liberaal 2022
‘’Hey, psst meisje, hoer, kech’’, of gevolgd worden als je in het donker naar huis loopt. Je vriendin bellen terwijl je ’s nachts naar huis fietst, of je hand op de alarmklop van de telefoon houden en vooral geen muziek in de oortjes hebben. Als vrouw in Groningen begin je dit steeds meer te merken, wat een groot verschil is met een aantal jaar geleden, wanneer je nog om 6:00 ’s ochtend naar huis strompelde met alleen ‘’stuur nog even een appje als je thuis bent’’. Straatintimidatie is een steeds groter fenomeen geworden.
Uit onderzoek van het CBS heeft minimaal tweederde van de vrouwen in Nederland hiermee te maken. Niet alleen in de grote steden zoals Rotterdam en Amsterdam, maar ook hier in Groningen. En dat is zonde. Meer dan zonde, voor een dergelijk uitgaansleven als in de stad Groningen, al gebeurt het ook overdag. Een oplossing is niet makkelijk, kijk maar naar een voor de hand liggende oplossing als strafbaarstelling, maar meer aandacht is een eerste stap en het is tijd om deze te nemen. Zo zijn er door leden van GroenLinks en de Stadspartij al schriftelijke vragen aan het college gesteld.
Dat het een probleem is, zijn we het met zijn allen eens. In Rotterdam heeft de APV ook straatintimidatie strafbaar gesteld, wat door de rechter van tafel werd geveegd in verband met de Vrijheid van meningsuiting (VvMu).In Amsterdam is een bepaling opgenomen in de APV, dat ‘’Het is verboden op of aan de weg of in een voor publiek toegankelijk gebouw in groepsverband dan wel afzonderlijk, anderen uit te jouwen of met aanstootgevende taal, gebaren, geluiden of gedragingen lastig te vallen.’’.Niet vanuit een beperking van de VvMu (zie Rotterdam) maar vanuit het oogpunt dat het inbreuk maakt op de openbare orde. Het geeft in ieder geval een signaal af.
Het is nu eenmaal lastig om te bepalen wanneer er sprake is van vervelend en irritant gedrag, een onveilig gevoel of daadwerkelijke intimidatie. Bepaalde zaken zoals belediging of intimidatie zijn al strafbaar gesteld. Op de juridische details zal ik niet te veel ingaan, het gaat immers om mijn mening. Dan ben ik dan ook van mening dat we zeer voorzichtig moeten zijn met het beperken van vrijheid van meningsuiting gaan, zeker in de publieke ruimte. Wellicht zou een oplossing zoals Amsterdam werken, hiervoor lijkt nog te vroeg een uitspraak te doen.
Tevens is er een wet die seksuele intimidatie strafbaar te stellen ingediend en nog in behandeling, maar ook hier zijn de juridische verwoordingen vaag. Hierbij is bewijsvoering een groot probleem. En hoe men komt tot bewijs van ‘seksuele connotatie’ maakt uit (zie het wetsvoorstel – 34904-5), voor de toevoeging van strafbaarstelling in art. 429ter WvS,). Bewijs en mankracht blijven nu eenmaal lastig. Dit maakt het echter niet minder gewenst om stappen te zetten. Dus wat kan er dan wel gedaan worden, en dan vooral door jezelf? Je kunt wel meer politiemacht inzetten op camera’s bijvoorbeeld, maar hier in Groningen heeft dat weinig nut.
Wat kan dan wel? Een simpele oplossing als meer straatverlichting, voorlichting? Uiteraard, maar, het gaat om wat je zelf kan doen als je getuige van straatintimidatie bent; spreek diegene die wordt lastiggevallen aan. Doe bijvoorbeeld alsof je diegene kent en al heel lang niet hebt gezien. Loop een stukje mee. Vraag of het gaat. Veel cafés hebben het ‘’vraag naar Angela’’- initiatief. Weet dat je hier gebruik van kan maken. Durf je het niet zelf of vertrouw je het niet? Informeer de politie, informeer de barman of beveiliger. Let op elkaar. En vooral: denk goed na of je zelf wel gewenst overkomt. Ook goede bedoelingen kunnen lijken op verkeerde intenties.
Alexandra Sloot
AB Politiek & Scholing 2022
Goedendag lezer! Speciaal voor de Franse verkiezingen, willen wij wat extra aandacht besteden aan ons mooie bijna-buurland. Hiervoor wenden wij ons tot de altijd uitgesproken en zelfbenoemd ‘expert-in-alles’, liberaal in ruste mr. drs. Rupert van Riel, die uiteraard ook over Frankrijk een genuanceerde mening paraat heeft.
Beste meneer van Riel, we hebben nu de eerste verkiezingsronde gehad, hoe kijkt u hierop terug?
Van Riel: Het zal zelfs de argeloze lezertjes van dit uit de kluiten gewassen online blogje niet verbazen dat ik, als gekend ‘homo universalist’, diepgaand op de hoogte ben van alle zwaarwegende buitenlandse politieke ontwikkelingen. Zo ook deze.
Aanvankelijk leek het er op dat Éric Zemmour een goede kans zou maken op het presidentschap van La République. We zouden dan eindelijk weer een degelijk en weldenkend leider in het Élysée krijgen. Ik heb zelf nog even contact gehad met deze grote geest, na mijn compleet onterechte afwijzing door dat puberale clubje van Thierry B. Éric stond, vanzelfsprekend, volledig aan mijn kant, hetgeen subtiel duidelijk werd uit het feit dat hij hem steevast ‘Thierry Ezel’ bleef noemen. Ik heb onze intellectuele mailwisselingen meerdere malen door Google translate gehaald, dus dat Zemmour mijn afwijzing bij Forum diep betreurde, niet in de laatste plaats voor de toekomst van het Forum, staat als een paal boven water.
Maar nu Zemmour niet langer in de race is, welke kandidaat heeft u nu op het oog?
Zemmour heeft het helaas niet gered inderdaad, ongetwijfeld door de verderfelijke inmenging van het WEF en Dominion. Rechts gezond verstand is niets meer vergund dezer dagen. Zelfs de ignorante lezertjes van dit beduimelde liberale misverstand zullen begrijpen dat ik onmogelijk fan kan zijn van die kleffe kokosmacron, die thans presidentje speelt. Een omhooggevallen bankiersjongetje, dagelijks genietend van de harde gesel van zijn eigen schoolmeesteres met wie hij per ongeluk in het huwelijk is getreden, de sukkel.
Nee dan Marine le Pen, een heel ander chapiter. Ik kan niet verhullen dat ik mijzelf in mijn stoutere fantasietjes wel eens aan de Côte d’Azur heb gefantaseerd, in het warme zand naast deze weelderige madame, slechts gehuld in een geel hesje. Om vanuit die gelukzalige gedachte weer met beide benen op de grond te komen moet ik snel aan de billen van mijn opa zaliger denken. Oké, ik ben er weer. Nog vragen?
Hoe kijkt u naar de kansen van mevrouw le Pen en hebt u nog plannen om haar campagne bij te staan?
Na het vernederende Kremlin echec zult u mij niet meer betrappen op buitenlandse politieke escapades. Maar aangezien ik mij realiseer dat politiek Europa uiterst gevoelig is voor mijn doorwrochte analyses, wil ik hier wel vol en rondborstig (oef, don’t go there) mijn harde steun uitspreken voor deze prachtpolitica, alsmede voor de politiek excellente familie waar haar aangeboren talenten zijn ontsproten en geslepen. Kijk Marietje kan qua inhoud natuurlijk niet tippen aan haar vader, maar ik ben niet het type man waarbij het alleen om inhoud draait.
Dus, ook al voorspellen alle onnozele analistjes dat die kleffe Kokosmacron op zijn slofjes gaat winnen, ik zeg u hier en nu dat deze op onze belastingcenten terende nepjournalistjes ook nu weer alle linkse plankjes misslaan. En dat met Mademoiselle Marine de eerste vrouwelijke Franse presidente zich warmloopt in de coulissen. Al of niet in geel hesje.
Dus ook al overweeg ik geenszins om mijn persoon actief in deze nobele strijd te werpen, wil ik hier wel en plein public mijn volle steun uitspreken voor deze onvolprezen rechtspopulistische Jeanne D’arc. Wat een vrouw…
Wij zien dat uw gedachten al weer afdwalen meneer van Riel. Een mooi moment om dit vraaggesprek af te ronden en u als dank deze flesjes Wiegel Weizer te overhandigen. Hopelijk zien wij u snel weer terug in een van de populaire columns van de Liberaal in Ruste.
Ik zou nergens op rekenen hansworsten. Worden jullie eerst maar eens droog achter de liberale oortjes.
Hidde Smid
Redacteur De Jonge Liberaal
Jesse Jacobs
Hoofdredacteur De Jonge Liberaal
Die Baudet mag dan een narcistisch dwaallicht zijn, getuige alleen al diens lompe afwijzing van een FvD-functie voor schrijver dezes, maar zo heel af en toe valt er zo maar een iel streepje boreaal licht in dat brakke brein. Zo ook omtrent het kordate ingrijpen door Vladimir Poetin in het diepcorrupte Oekraïne. Een heldendaad, door iedereen lafhartig verguisd, maar door Thierry bezongen als een milde daad van ware vaderlandsliefde. Hij had gelijk.
Want laten we wel wezen. Dat malle verzinsel dat Oekraïne heet, had natuurlijk nooit op de wereldkaart mogen landen. En zonder verwarde dwaallichten als Chroetsjov, die in duidelijke staat van hersenverweking in de nadagen van het communisme nog snel even de Krim uit het grote Sowjetrijk sneed en als hapklare brok serveerde aan Oekraïne, was deze geopolitieke schandvlek nooit ontstaan. Da’s ongeveer dat Mark Rutte het Limburgse smaldeel vergeeft aan België, omdat hij het mergelland net iets minder tof vindt dan ons eigen hervormde opperland. Al zou ik die carnavaleske papen met hun laffe G persoonlijk missen als kiespijn. Maar dat is een ander chapiter.
Maar toen Rusland in 1994 het Soevereiniteitsverdrag voor Oekraïne ondertekende, wist een kind dat men daarmee bedoelde dat Rusland soeverein mocht besluiten over de toekomst van deze lappendeken aan etnische misverstandjes, daarom heette dat verdrag zo. En dan kan toenmalig Navobaasje Jaap de Hoop-Keffer daar nu een andere draai aan zemelen, maar dat kwalificeer ik dan gewoon zoals het is: fake news. Die volvette zwarte rookwolken uit de staalindustrie bijvoorbeeld, die dagelijks majesteitelijk over Mariopoel trokken, dachten jullie nou werkelijk dat die er waren geweest zonder het zegenrijke ontwikkelingswerk van vadertje Stalin? Dit Russische protectoraat was nu nog een dampend moeras geweest, heen en weer geschoven tussen Polen, Mongolen en Gladiolen, zonder het verlichte leiderschap van de echte kerels in het Kremlin.
Nee, ondank is ’s werelds loon. En enig historisch besef kon toch al nooit wortelen in de woke wiebelbreintjes van de Westerse weekdieren. Het is maar goed dat ome Vlad de teugels even stevig in handen nam, de grenzen weer legde waar ze hoorden en de geschiedenis met terugwerkende kracht bijstuurde naar het waarlijke verhaal van het groot Kievse rijk: Russische glorie potverdorie. Ik begrijp dat soort leiders wel, ben uit eender hout gesneden. Wij trekken recht wat krom is. Ronduit flauw om zo’n terechte hersteloperatie dan een oorlog te noemen. En dat er zelfs in zo’n prudente precisieactie af en toe wat spaanders vallen, dat kan zelfs Vladimir Vladimirowitz niet voorkomen. Dan kunnen wij hier in het Westen, met een chardonnay in de bleke handjes, onder de op Russisch gas brandende warmtelampen wel op alle slakken zout gaan leggen, maar daar wordt geen rijk groot van hè?
Dus ik bellen met het Kremlin, om mijn subiete en onbezoldigde komst aan te kondigen. Maar daar bleek de grote leider te druk met het afzeiken van laffe koekenbakkers als Scholz en Macron. Ook Lavrov, een man die mijn geopolitieke visie aanstonds zou herkennen, bleek tijdelijk onbereikbaar voor mijn belangeloze adviezen en praktische hulp. En toen zelfs Dmitri Medvedev, stafchef lege dozen, zich onbereikbaar hield, begreep ik dat men voor een krachtig liberaal zonder angst voor periodieke markt- en grenscorrecties, liever een functie elders zag.
Inmiddels zie ik in dat Vladimir Putin na jarenlange zelfisolatie dermate beducht is voor visionaire krachtmensen als ondergetekende, dat hij mijn actieve bemoeienis als bedreigend ervaart. Maar jammer blijft het, voor het Kremlin.
Mr. drs. Rupert van Riel,
Liberaal in ruste
’’Mooi! Deze vrouwen kozen er bewust voor om uit te reizen naar IS-gebied. Zij vormen nog altijd een groot gevaar voor Nederland. Wij willen ze hier niet terug en wat ons betreft hebben ze het recht op Nederlandschap verloren. Daar berechten!’’ Twitterde Dilan Yesilgöz, toenmalig VVD-Kamerlid, toen de Hoge Raad in 2020 besloot dat de Nederlandse staat zich niet actief in hoefde te spannen voor het terughalen van Nederlandse Syriëgangers. Dit was dan ook in lijn met het al gevoerde, begrijpelijke kabinetsbeleid.
Toch werd in 2021 IS-vrouw Ilham B. met haar twee jonge kinderen opgehaald uit Syrië. Dit zorgde uiteraard voor de nodige ophef in de Kamer: het beleid van het kabinet was immers om zich niet actief in te spannen voor het terughalen van deze jihadbruiden. Als dit dan toch gebeurt, behoeft dat uiteraard een duidelijke uitleg. Volgens de toenmalige minister van Justitie (Grapperhaus) deed zich een ‘’uitzonderlijke gelegenheid voor om de verdachte en haar kinderen naar Nederland over te brengen.’’ Dat is duidelijk, de vraag blijft echter wel: waarom werkt de regering daar actief aan mee?
De reden: het voorkomen van straffeloosheid. Als B. niet op tijd teruggehaald zou worden om haar proces bij wonen, zou de Staat haar recht op vervolging verliezen en de zaak gesloten moeten worden. Zo zou B. daarna terug kunnen keren in onze maatschappij, zonder enige consequentie, straf of maatregel. Je kunt immers niet twee keer voor hetzelfde feit worden berecht – een belangrijk beginsel van onze rechtsstaat, die we niet uit het oog mogen verliezen. Ook niet onder deze omstandigheden.
En zo werden begin februari weer vijf IS-vrouwen (met hun 11 kinderen) vanuit Syrië overgebracht naar Nederland. Ook hier speelde het risico op mogelijke straffeloosheid een grote rol; de rechter heeft aangegeven dat de zaak gesloten zou worden als deze vrouwen niet terug zouden keren naar Nederland, en zo geschiedde. We leven immers nog altijd in een rechtsstaat, waar ook de overheid zich aan rechtelijke uitspraken moet houden.
Het is duidelijk dat het risico op straffeloosheid inmiddels zwaarder weegt. Zo zegt ook Dilan Yesilgöz, inmiddels de huidige minister van Justitie: „Afgelopen jaren is het voorgekomen, net als nu, en misschien de komende tijd nog een paar keer. Juist om te voorkomen dat ze er straffeloos vandoor kunnen.”
De uitleg is helder, maar toch schuurt het. We zijn het allemaal eens met de belangrijke beginselen waarop onze rechtsstaat is gebouwd en dat geen enkele terrorist(e) straffeloos moet kunnen terugkeren in de maatschappij. De fundamentele vraag is echter of deze vrouwen wel kunnen terugkeren in de maatschappij, en zo ja, wanneer is dat veilig genoeg?
Het is bekend dat de uitgedeelde straffen aan IS-vrouwen niet bepaald hoog zijn – zo werd vier jaar geëist tegen Siobhan W., net als tegen uitreizigster Fatima H. – wat betekent dat terugkeer in de maatschappij na een aantal jaar al mogelijk is, wat niet wenselijk is. Als dat al zou moeten gebeuren, zou dat enkel onder strenge voorwaarden en vooral streng toezicht moeten gebeuren. Dit kan dus niet als de vrouwen straffeloos terugkeren naar Nederland, wat exact het belang onderschrijft van het terughalen. Dit brengt dus wel het risico van een lage straf in Nederland met zich mee.
Of deze straffen ook recht doen aan de gruweldaden waar deze IS-vrouwen (mogelijk) bij betrokken zijn geweest? Vanwege het gebrek aan bewijs – dat is voornamelijk in Syrië te vinden – blijven straffen waarschijnlijk laag uitvallen, wat zeer onwenselijk is. Deze straffen lijken niet in verhouding te staan tot de begane misdaden. Als berechting dan toch hier moet plaatsvinden, is het tijd om het maatschappelijk debat te voeren over de hoogte van de straffen. Misdaad mag niet lonen, is het credo geweest van onze regering, en dat moet ook gelden voor het deelnemen – of erger – aan een terroristische organisatie.
Alexandra Sloot
JOVD Groningen 2022
Vandaag proberen we bij dit ludieke jongerenblad wat nieuws uit. In plaats van zo’n artikel waar de redacteur in kwestie voor de zoveelste keer een schizofreen gesprek met zichzelf en de leegte zit te voeren, hebben we dit keer geopteerd voor een meer dynamische en interactieve insteek. Gebruikmakend van de actualiteiten, gaan wij zo nu en dan een twistgesprek publiceren waar twee liberalen een casual discussie aangaan. Dit gesprek zetten we dan om in twee duidelijk uitgewerkte standpunten ondersteund door verscheidene argumenten. Dit eerste twistgesprek zal plaatsvinden tussen uw hoofdredacteur en de verdediger van al datgene wat je niet mag zeggen, maar wat wel zo is; Steven ‘’Barry’’ Jaarsma.
Na veel ophef in de media en in de politieke sfeer, staakt voormalig Hofstadgroep-lid Soumaya Sahla al haar werkzaamheden bij de VVD. Sahla, die voorzitterschap bij de tafel J&V had, neemt openlijk afstand van haar verleden en hoopt binnen de VVD nog wel een manier te vinden om iets te kunnen bijdragen aan dit terrein. Kritiek komt momenteel van twee kanten binnen. Zo tweette voormalig VVD’er en parlementariër Arend Jan Boekestijn dat hij het betreurt dat de VVD bezwijkt onder externe druk en dat ze iemand die haar straf heeft uitgezeten en iets positiefs probeerde bij te dragen, laat wegpesten. Aan de andere kant horen we Geert Wilders, die zelf nog bedreigingen heeft ontvangen vanuit de Hofstad-groep, dat de VVD niet ver genoeg is gegaan en dat Sahla geroyeerd zou moeten worden. De centrale vraag die beide stemmen verbindt, is: in hoeverre tolereren we mensen in politieke of aan overheid verbonden organisaties, die claimen gerehabiliteerd te zijn, na bewezen lidmaatschap van een terroristische organisatie?
JJ: Wat vinden jullie van die Soumaya Sahla?
SJ: Persoonlijk vind ik dat je dat soort mensen na veroordeling het land uit moet zetten, snap echt niet wie dacht dat het een goed idee was om haar zo’n positie te geven.
JJ: Wat vinden jullie dan van het idee dat dit tegen het principe van reclassering in gaat? Sahla heeft haar straf uitgezeten en duidelijk gemaakt dat ze haar radicale periode als een zwarte bladzijde ziet. Moeten we dan niet op een gegeven moment zeggen dat iemand weer moet kunnen integreren? Zo belangrijk was haar post trouwens ook weer niet.
SJ: Ja dat kan je zeggen bij lichte misdrijven, maar als je zo radicaal bent en op zo’n niveau onze samenleving en de waarden en vrijheden die wij hooghouden afwijst, is er voor jou geen kans op reclassering en reïntegratie vind ik persoonlijk.
Kijk, als je je straf hebt uitgezeten verdien je ook een tweede kans en kan je uiteraard je leven beteren en een nuttige bijdrage leveren aan de samenleving. Maar aan dat principe zit wel een grens, verder ben ik gewoon kneiterrechts als het gaat om straffen.
JJ: Werken er bij de-radicaliseringsprogramma’s niet vaak mensen die door een dergelijk traject zijn gegaan? En als ze inmiddels echt een andere persoon is, wat me na 16 jaar wel waarschijnlijk lijkt, dan kunnen we wel iets met de kennis die zij heeft opgedaan gedurende haar extremistische jaren.
Ligt de grens voor jou dan bij de portefeuille van Veiligheid en Justitie? Mag ze daar gewoon niks meer mee doen?
SJ: Nou eigenlijk gewoon helemaal niks meer. Van mij heb je dan permanent je lidmaatschap van onze samenleving opgezegd. Wat Sahla gedaan heeft, is vergelijkbaar met landverraad zeg maar.
JJ: Maar dan zeg je dus dat het rechtssysteem haar niet genoeg gestraft heeft?
We kunnen zo iemand ook niet even makkelijk kwijtspelen, dus we zitten hoe dan ook met haar opgescheept. We kunnen haar niet verbannen, dus je zit aan haar vast, wat betekent dat we haar net zo goed iets kunnen laten doen voor de maatschappij. Dus onze keuzes zijn levenslang, of we proberen zo’n figuur na de straf weer in de maatschappij te stoppen.
SJ: Ja, of staatsburgerschap afpakken maar dat kan niet door EU-recht.
JJ: Dus we zitten aan haar vast zeg je eigenlijk?
SJ: Maar goed, dit blijft natuurlijk altijd een discussie en het schuurt sowieso heel erg. Want moet je mensen dezelfde rechten en vrijheden toekennen die ze zelf verafschuwen of willen afschaffen
Geef je bijvoorbeeld een Imam ook de vrijheid om te zeggen dat de vrijheid van meningsuiting afgeschaft moet worden bijvoorbeeld? Dat is een vergelijkbaar dilemma.
JJ: Als we rechtstatelijk in gelijke behandeling geloven, dan moet dat helaas wel denk ik zo. Ik zou het ook nog een ander verhaal vinden als ze nog steeds geloofde in haar extremistische denkbeelden, maar gezien haar recente uitspraken heb ik geen reden om dat te denken.
SJ: Dat klopt ook. Maar persoonlijk vind ik dat je dat op mag schorten als het gaat om misdrijven gericht tegen onze samenleving en de waarden waar wij voor staan.
JJ: Als ik je goed begrijp, dan is de bescherming van onze samenleving en bijbehorende waarden het meest zwaarwegende principe bij jou?
En dan zie je Sahla als een te groot risico voor die waarden, gezien haar geschiedenis en het afzetten tegen die waarden?
SJ: Yes.
Steven Jaarsma
Redacteur De Jonge Liberaal
Jesse Jacobs
Hoofdredacteur De Jonge Liberaal