Die Baudet mag dan een narcistisch dwaallicht zijn, getuige alleen al diens lompe afwijzing van een FvD-functie voor schrijver dezes, maar zo heel af en toe valt er zo maar een iel streepje boreaal licht in dat brakke brein. Zo ook omtrent het kordate ingrijpen door Vladimir Poetin in het diepcorrupte Oekraïne. Een heldendaad, door iedereen lafhartig verguisd, maar door Thierry bezongen als een milde daad van ware vaderlandsliefde. Hij had gelijk.
Want laten we wel wezen. Dat malle verzinsel dat Oekraïne heet, had natuurlijk nooit op de wereldkaart mogen landen. En zonder verwarde dwaallichten als Chroetsjov, die in duidelijke staat van hersenverweking in de nadagen van het communisme nog snel even de Krim uit het grote Sowjetrijk sneed en als hapklare brok serveerde aan Oekraïne, was deze geopolitieke schandvlek nooit ontstaan. Da’s ongeveer dat Mark Rutte het Limburgse smaldeel vergeeft aan België, omdat hij het mergelland net iets minder tof vindt dan ons eigen hervormde opperland. Al zou ik die carnavaleske papen met hun laffe G persoonlijk missen als kiespijn. Maar dat is een ander chapiter.
Maar toen Rusland in 1994 het Soevereiniteitsverdrag voor Oekraïne ondertekende, wist een kind dat men daarmee bedoelde dat Rusland soeverein mocht besluiten over de toekomst van deze lappendeken aan etnische misverstandjes, daarom heette dat verdrag zo. En dan kan toenmalig Navobaasje Jaap de Hoop-Keffer daar nu een andere draai aan zemelen, maar dat kwalificeer ik dan gewoon zoals het is: fake news. Die volvette zwarte rookwolken uit de staalindustrie bijvoorbeeld, die dagelijks majesteitelijk over Mariopoel trokken, dachten jullie nou werkelijk dat die er waren geweest zonder het zegenrijke ontwikkelingswerk van vadertje Stalin? Dit Russische protectoraat was nu nog een dampend moeras geweest, heen en weer geschoven tussen Polen, Mongolen en Gladiolen, zonder het verlichte leiderschap van de echte kerels in het Kremlin.
Nee, ondank is ’s werelds loon. En enig historisch besef kon toch al nooit wortelen in de woke wiebelbreintjes van de Westerse weekdieren. Het is maar goed dat ome Vlad de teugels even stevig in handen nam, de grenzen weer legde waar ze hoorden en de geschiedenis met terugwerkende kracht bijstuurde naar het waarlijke verhaal van het groot Kievse rijk: Russische glorie potverdorie. Ik begrijp dat soort leiders wel, ben uit eender hout gesneden. Wij trekken recht wat krom is. Ronduit flauw om zo’n terechte hersteloperatie dan een oorlog te noemen. En dat er zelfs in zo’n prudente precisieactie af en toe wat spaanders vallen, dat kan zelfs Vladimir Vladimirowitz niet voorkomen. Dan kunnen wij hier in het Westen, met een chardonnay in de bleke handjes, onder de op Russisch gas brandende warmtelampen wel op alle slakken zout gaan leggen, maar daar wordt geen rijk groot van hè?
Dus ik bellen met het Kremlin, om mijn subiete en onbezoldigde komst aan te kondigen. Maar daar bleek de grote leider te druk met het afzeiken van laffe koekenbakkers als Scholz en Macron. Ook Lavrov, een man die mijn geopolitieke visie aanstonds zou herkennen, bleek tijdelijk onbereikbaar voor mijn belangeloze adviezen en praktische hulp. En toen zelfs Dmitri Medvedev, stafchef lege dozen, zich onbereikbaar hield, begreep ik dat men voor een krachtig liberaal zonder angst voor periodieke markt- en grenscorrecties, liever een functie elders zag.
Inmiddels zie ik in dat Vladimir Putin na jarenlange zelfisolatie dermate beducht is voor visionaire krachtmensen als ondergetekende, dat hij mijn actieve bemoeienis als bedreigend ervaart. Maar jammer blijft het, voor het Kremlin.
Mr. drs. Rupert van Riel,
Liberaal in ruste