Hij was al bekent in de cafés, fastfoodzaken en barretjes, maar het papieren servet lijkt nu ook langzaam in te burgeren in de betere restaurants. U zult misschien denken wat is het probleem? Het punt is dat deze lappen van samengeklonterd houtpulp maken meer kapot dan U lief is. Het mooie linnen servet dat plaats heeft moeten maken voor zijn papieren vriend is niet de enige achteruitgang van de tafelmanieren. Waar voorheen het bestek netjes en opgepoetst op tafel werd gepresenteerd is de huidige gang van zaken dat het bestek en het servet in een papieren visitiekaartjeshouder wordt gepropt. Ook de voorheen mooi wit en gladgestreken tafelkleden zijn nu vervangen door placemats of zijn in hun geheel verdwenen. Kortom al het moois van de gedekte dinertafel verandert langzaam in papier of is überhaupt niet meer terug te vinden.
Maar deze nieuwe eettafelaankleding is nog niks vergeleken met het hernieuwde gedrag van de mensen die aan deze tafels zitten. Of nog beter gezegd het gebrek aan fatsoenlijke tafelmanieren. Het lijk alsof met het verdwijnen van het tafellinnen de mensheid alle tafeletiquette en bijbehorende manieren zijn verleerd. Als ik vandaag de dag in een restaurant om mij heen kijk, lijkt het als we terug zijn gezakt naar onze oermens achtige eetgewoonten. Je ziet mensen met hun handen en voeten eten en hun bestek aflikken. Afschuwelijk zijn ook de handen en armen die onder de tafel horen te verblijven. Zij worden vervangen door ellenbogen en telefoons die zich over de tafel bewegen alsof het een speeltafel voor kleuters betreft. Tegenwoordig lijkt een avond uit eten meer op een dagje dierentuin dan fijn dineren.
Waarom gedragen mensen zich zo in een restaurant? Ik dacht altijd, dat net als, ik iedereen bij de opvoeding, je ouders of desnoods je au pair de etiquette en gedragsmanieren van een goede heer of dame werd bijgebracht. Tot dat mij laatst verteld werd dat deze basis van beschaving niet bijgebracht wordt in alle niveaus van onze samenleving. Er zijn blijkbaar families waarbij de eetgewoontes zijn beperkt tot een beestachtige norm. Waar eten met enkel één vork en prakken de norm is. Nou zou men kunnen stellen dat in een liberaal en vrij land het iedereen vrij staat om te eten, zoals hij of zij dat wil. Ook als dat dat er uit ziet alsof het voedertijd is bij de varkens. Maar u zou ook kunnen stellen dat vrijheid ophoudt, waar die van een ander begint. Als bijvoorbeeld bij deze gewoonten, de etenslust en tot in zekere zin, de wil om te leven van de mensen om hen heen wordt ontnomen.
Ik pleit er dan ook voor om deze ongemanierde mensen weer terug te sturen naar de snackbars en vreetschuren waar zij thuishoren. In de hoop dat de beschaving en misschien ooit het linnen servet weer terug keert naar de dinertafel.
Yaram van Silfhout